Poprzez emitowanie uciążliwych odorów poza teren przedsiębiorstwa podmiot prowadzący składowisko odpadów dopuścił się naruszenia dóbr osobistych właścicielki nieruchomości znajdującej się w sąsiedztwie tego zakładu – orzekł Sąd Okręgowy w Gdańsku.
Mieszkanka nieruchomości znajdującej się w pobliżu składowiska odpadów złożyła do Sądu pozew z żądaniem nakazania Spółce prowadzącej zakład utylizacji odpadów zaprzestania naruszania jej dóbr osobistych poprzez wstrzymanie emitowania poza teren przedsiębiorstwa uciążliwych odorów. Uzasadniając swoje żądnie podniosła, że sąsiedztwo składowiska narusza normalny sposób korzystania z jej nieruchomości, która jest przeznaczona na cele mieszkaniowe. Wskazała też, iż od wielu lat zwraca się do szeregu organów administracji o wyeliminowanie uciążliwości składowiska, jednak wszystkie takie działania okazywały się bezskuteczne – pomimo tego, że (zgodnie z wydanymi dla pozwanej decyzjami administracyjnymi) oddziaływanie składowiska miało się ograniczać tylko do nieruchomości, do których Spółka posiada tytuł prawny.
W odpowiedzi na pozew Spółka wniosła o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu zarzuciła, że powódka nie udowodniła swoich twierdzeń, zaś przedstawione przez nią dowody są nieprzydatne dla celów postępowania, ponieważ ocena prawidłowości zarzutów kierowanych pod jej adresem wymaga wiedzy specjalistycznej. W jej ocenie brak jest podstaw do przypisywania jej działań sprzecznych z obowiązującym porządkiem prawnym. Zarzuciła, że powódka nie wykazała związku przyczynowego między składowaniem odpadów komunalnych na terenie prowadzonego przez pozwaną zakładu unieszkodliwiania odpadów, a rzekomym naruszeniem jej dóbr osobistych w postaci jej zdrowia, dobrego samopoczucia psychicznego, nietykalności mieszkania, codziennego dobrostanu i wolności.
Sąd na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego uznał, że po stronie pozwanej Spółki nastąpiło naruszenie reguł wynikających ze współżycia społecznego, podkreślił też, że dysponowanie przez podmiot dopuszczający się naruszenia dóbr osobistych zezwoleniem na prowadzenie określonej działalności nie wyłącza bezprawności jego działania. Działanie pozwanej, a wręcz niepodejmowanie przez nią wszystkich dostępnych metod eliminowania odoru i zaprzestania jego rozprzestrzeniania się na sąsiadujące nieruchomości, daje podstawy do twierdzenia, że jej zachowanie jest obiektywnie nieprawidłowe. Pozwana powinna zdaniem Sądu przedsięwziąć starania, które w jak największym stopniu przyczynią się do zmniejszania stanu odorowości, które powódce umożliwią normalne egzystowanie w ramach prowadzonego przez nią gospodarstwa domowego. Nie może być bowiem tak, że powódka korzystając z przysługującego jej prawa własności nie może z niego swobodnie korzystać, otwierać okien, czy spędzać czasu w ogrodzie. Sąd zobowiązał pozwaną Spółkę do zaniechania naruszania dóbr osobistych powódki poprzez wstrzymanie emitowania uciążliwych odorów na teren jej nieruchomości, a także zasądził na jej rzecz zwrot kosztów procesu (1007 zł).
Wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 11 lutego 2014 r. , sygn. akt XV C 1710/12
