Kara pieniężna, o której mowa w art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody jest nakładana na faktycznego sprawcę zniszczenia terenów zieleni albo drzew lub krzewów spowodowanego niewłaściwym wykonywaniem robót ziemnych lub wykorzystaniem sprzętu mechanicznego albo urządzeń technicznych oraz zastosowaniem środków chemicznych w sposób szkodliwy dla roślinności. Bez znaczenia w tym przypadku jest to, czy sprawca jest posiadaczem nieruchomości.

Podczas realizacji inwestycji wykonawca zniszczył dwa drzewa znajdujące się na działce należącej do inwestora. W następstwie czego Prezydent Miasta B. wymierzył właścicielowi przedmiotowej nieruchomości karę pieniężną w kwocie 232 443 zł. Odwołując się do literatury przyjął, iż kara pieniężna, o której mowa w art. 88 ust. 1 pkt 1. ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody może zostać wymierzona jedynie posiadaczowi nieruchomości. Dlatego też organ wymierzył karę nie wykonawcy robót budowlanych tylko właścicielowi nieruchomości. Od decyzji odwołał się skarżący podnosząc, iż kara pieniężna powinna zostać wymierzona sprawcy deliktu, czyli wykonawcy.

Według Sądu przepis art. 88 ust. 1 zawiera trzy zupełnie odrębne przesłanki wymierzania kar pieniężnych w ramach tak zwanej powszechnej ochrony drzew i krzewów. Najczęściej występującą jest usuwanie wspomnianych roślin bez wymaganego zezwolenia organu wykonawczego gminy. Jak przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie kara taka może zostać wymierzona jedynie podmiotowi, który mógł uzyskać zezwolenie. Brak jednak podstaw do rozciągania powyższej reguły na pozostałe delikty, o których mowa w art. 88 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody. Literalna wykładnia wskazuje, że we wspomnianych przypadkach ukarany powinien zostać sprawca czynu.

Wyrok WSA w Gliwicach z 16 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Gl 168/14